Kodowanie dźwięku

Kodowanie (kompresja danych) [7,8,9,10] pozwala zredukować ilość danych reprezentujących materiał źródłowy, umożliwiając tym samym transmisję programu z niewielką prędkością bitową (np. przez Internet, łącza satelitarne, sieci bezprzewodowe) lub jego zapis w pliku o znacznie mniejszych rozmiarach niż w przypadku nieskompresowanej reprezentacji PCM. Tak jak w przypadku innych mediów, kodowanie dźwięku może być bezstratne (wówczas możliwe jest odtworzenie oryginalnego programu bez jakichkolwiek zniekształceń) albo stratne (osiągamy wówczas znacznie silniejszą kompresję kosztem pewnego pogorszenia jakości dźwięku) Stopnie kompresji oferowane przez techniki bezstratne zależą od złożoności sygnału i zazwyczaj wynoszą około 1:1.5-1:2.5. Zakresu tego nie przekraczają nawet bardzo zaawansowane techniki, bez względu na ich złożoność obliczeniową, która bywa bardzo wysoka. Zakres stopnia kompresji (i towarzyszącej jej utraty jakości) oferowany przez techniki stratne jest bardzo szeroki. Każdą technikę kodowania stratnego można opisać uniwersalną krzywą RD (ang. Rate-Distortion) - odwrotnej proporcjonalności prędkości transmisji od stopnia zniekształceń: im silniejsza kompresja tym większe zniekształcenia. Porównywanie różnych technik stratnych w różnych punktach charakterystyki nie ma sensu. O tym, która technika jest bardziej efektywna decyduje porównanie położenia całej krzywej RD względem innych krzywych.

Teoretyczna krzywa zależności zniekształcenia od prędkości transmisji dla dwóch abstrakcyjnych technik kodowania stratnego