W ogólności, wszystkie techniki kompresji stratnej składają się z etapu modelowania, kwantowania i kodowania entropijnego [9,11]. Modelowanie to taki sposób reprezentacji sygnału, który udostępnia zwarty zestaw łatwych do operowania parametrów lub cech, których kwantowanie nie zniekształca sygnału w znacznym stopniu. Kwantowanie jest sposobem wymuszenia redukcji entropii w ściśle kontrolowanym stopniu. Kodowanie entropijne jeszcze bardziej zmniejsza entropię strumienia danych, poprzez wykorzystanie kodów binarnych o zmiennej długości. Im częściej występuje określona wartość skwantowanego parametru modelu, tym krótsze słowo kodowe.

Techniki MPEG stratnej kompresji dźwięku opierają się na dwóch zasadach redukcji informacji: kodowaniu źródłowym i kodowaniu uwzględniającym odbiorcę sygnału. Kodowanie źródłowe jest sposobem redukcji ilości informacji reprezentującej sygnał przez wykorzystanie nadmiaru informacyjnego (redundancji). Redundancja wynika z faktu, że kolejne próbki sygnału są ze sobą skorelowane. Usunięcie korelacji jest możliwe dzięki wykorzystaniu modeli statystycznych opisujących właściwości źródło sygnału. Kodowanie uwzględniające odbiorcę wykorzystuje właściwości słuchu ludzkiego i usuwa z sygnału te składowe, które są dla słuchacza nieistotne, to znaczy takie, które nie biorą udziału we wrażeniu wywołanym przez obecne w dźwięku bodźce. Nieistotność tych informacji wynika z tolerancji ludzkiego systemu słyszenia dla pewnych zniekształceń i jego ograniczonej czułości oraz zdolności postrzegania szczegółów. Nieistotna część informacji może zostać określona przy pomocy modelu psychoakustycznego.

Rys: Kodowanie źródłowe i kodowanie uwzględniające odbiorcę